ΚΕΜΑΛ

https://www.youtube.com/watch?v=XkYIkdP5xUA&ab_channel=SmaragdiSkordi

ΤΡΑΓΟΥΔΙ (τραγουδώ εγώ εδώ)

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

στο

EUROPEAN JOURNAL OF PSYCHOTRAUMATOLOGY 2023, VOL. 14, NO. 1, 2180705

Oliwia Kowalczyk

Μετάφραση: Σμαράγδα Σκορδή

"Τα σώματά μας-το πεδίο μάχης τους: Τι προκαλεί ο πόλεμος στις γυναίκες.

Των Christina Lamb, William Collins, 2020

Η σεξουαλική βία παραμένει ένα συνεχόμενο πρόβλημα παγκοσμίως. Παρά τις δεκαετίες συνηγορίας που έχουν περάσει, παρά την κοινωνική ανάπτυξη και την πρόοδο σε όλες τις πιθανές σφαίρες της ζωής, και την μεγάλη ποσότητα γνώσης και έρευνας πάνω στους μηχανισμούς που καθοδηγούν τις ανθρώπινες σχέσεις, ο "φακός" της δημόσιας υγείας είναι ακόμη σκοτεινός καθώς ο τρόμος της σεξουαλικής κακοποίησης συνεχίζει να είναι ένα εργαλείο μονόπλευρης μάχης και κατάχρησης δύναμης. Για να προσθέσω κάτι περισσότερο σε αυτό το θέμα, θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή στην σεξουαλική βία και κακοποίηση σαν μια από τις τραυματικές πλευρές του stress που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα από μια παγκόσμια δημόσια συζήτηση με την ανασκόπηση του βιβλίου της Christina Lamb : "Τα σώματά μας-το πεδίο μάχης τους: τι προκαλεί ο πόλεμος στις γυναίκες". Η Lamb αποκαλύπτει όλο τον τρόμο του βιασμού που αποτελεί μια κυρίαρχη πράξη καταστροφής και χειραγώγησης που οδηγεί στην εκμηδένιση των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αφήνει τους αναγνώστες με αναπάντητες ερωτήσεις για την ουσία των δημόσιων φακών (οπτικής εννοεί) πάνω στο τραύμα της σεξουαλικής κακοποίησης.

Η σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση δεν είναι πλέον ταμπού. Στην εποχή του # MeToo , ο τωρινός πόλεμος στην Ουκρανία και τα χρόνια συνηγορίας η σεξουαλική βία έχει πάψει να καλύπτεται με συνωμοσία σιωπής. Έχει γίνει ένα ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από μια οπτική δημόσιας υγείας. Πάνω από το 44% των γυναικών βιώνουν σεξουαλική προσβολή κατά τη διάρκεια της ζωής τους β(Breiding et al., 2014; Dworkin et al., 2021; Olff, 2022; Smith et al., 2018), αλλά αν λάβουμε υπόψη χώρες που εμπλέκονται σε εχθροπραξίες , οι αριθμοί είναι ακόμη μεγαλύτεροι (Dalgaard et al., 2021; Kaysen et al., 2020; Mutuyimana et al., 2021). Πολλές υποφέρουν από Μετατραυματική διαταραχή ή άλλες διαταραχές που σχετίζονται με το τραύμα, αν και (πρώιμες) παρεμβάσεις για επιζώντες σεξουαλικής επίθεσης συχνά δεν είναι διαθέσιμες , με πολλά εμπόδια να υφίστανται στη χρήση των υπηρεσιών (e.g. Bach et al., 2021; Covers et al., 2021; Oosterbaan et al., 2019). Η ερώτηση της έκδοσης για το πως να μειώσουμε την ντροπή και την ενοχή στους επιζώντες , επίσης αναδύεται στο βιβλίο της Lamb. Στο κείμενό της, δίνει φωνή στις γυναίκες και δείχνει ότι η σεξουαλική βία είναι ένα εργαλείο ελέγχου στις εμπόλεμες ζώνες. Ο βιασμός δεν είναι μια παρενέργεια του πολέμου αλλά ένα δυνατό εργαλείο καταστροφής τόσο αποτελεσματικό όσο και τα χημικά όπλα (όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) και δίνει δεδομένα για τη μεθοδική του χρήση σαν όπλο στις εθνικές εκκαθαρίσεις και τις γενοκτονίες σε κάθε σελίδα αυτού του σοκαριστικού βιβλίου που ήταν στους φιναλίστ για το βραβείο Orwell Prize for Political Writing and the 2020 Baillie Gifford Prize for Non-Fiction. Το βιβλίο ξεκινά με χάρτες της Αργεντινής, Συρίας και Ιράκ, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Δημοκρατίας του Κογκό, της Νιγηρίας και Ρουάντα, Μπούρμα, Μπαγκλαντές και Φιλιππίνες (σήμερα θα προσθέταμε και την Ουκρανία) , όλες συμπεριλαμβάνονται σε εχθροπραξίες και τη φράση : " Η βία είναι τυφλή όσον αφορά τη φυλή, την "κοινωνική" τάξη και τα εθνικά σύνορα: συμβαίνει παντού (πρόλογος, σελ. 24) . Οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες των εμπειριών των γυναικών Yezidi που απείχθησαν από τα μέλη του ISIS , των μαθητριών από την Νιγηρία που ήταν θύματα απαγωγής από την οργάνωση Bocu Haram, των γυναικών από την φυλή Tutsi που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από (άντρες) της γειτονικής φυλής Hutu , των Μουσουλμάνων γυναικών που βιάστηκαν από τους Σέρβους της Βοσνίας, των Γιαπωνέζων γυναικών σεξουαλικών σκλάβων ή των γυναικών της Bengali που κακοποιήθηκαν λόγω καταγωγής από τους Πακιστανούς στρατιώτες κατά τον πόλεμο μεταξύ Ινδίας, Πακιστάν και Μπαγκλαντες. Η συγγραφέας δίνει ως τεκμήρια εικόνες που είναι αδύνατο κανείς να ξεχάσει : μια εικόνα από το Μπαγκλαντές, μιας βιασμένης γυναίκας που σέρνεται μεταξύ των πτωμάτων για να βρει τελικά το σώμα του μικρού νεκρού γιου της. Μια εικόνα νοσοκομείου από το Κογκό που δείχνει το κόκκινο πρωκτικό τραύμα ενός εφτάμηνου βιασμένου κοριτσιού ή εικόνες ακρωτηριασμένων (στα γεννητικά όργανα) γυναικών με οξύαιχμα, βουτηγμένα στη βενζίνη εργαλεία , θυμάτων άγριων βιασμών που προκάλεσαν ρήξη των τοιχωμάτων των εσωτερικών οργάνων. Μια εικόνα ενός χάρτη της Βοσνίας με 57 κόκκινες κηλίδες όπου σημειώνονται στρατόπεδα βιασμών όπου δεκάδες χιλιάδες γυναικών βιάστηκαν άγρια, επαναλαμβανόμενα και μαζικά. Η Lamb δημιουργεί μια σκόπιμη και πολύ ξεκάθαρη αντιπαράθεση μεταξύ των φύλων (αντρικού-γυναικείου) και σημειώνει ότι οι πόλεμοι δεν προκαλούνται από τις γυναίκες. Αυτό το βιβλίο αποτελεί ένα κατηγορητήριο κατά της αρρενωπότητας και ταυτόχρονα μια αντιπαράθεση με το αντρικό φύλο με ενστικτώδη (ακατανόητη και αυξανόμενα παρεκτρεπόμενη σε κάθε σχέση). Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του πως η αρρενωπότητα αντικειμενοποιεί ,αποδυναμώνει και βάζει σε καλούπια καταλληλότητας τις γυναίκες. Η στενή σχέση του βιασμού σημαίνει ότι λίγα περιστατικά αναφέρονται (και καταγγέλονται κατα συνέπεια). Στις ζώνες σύγκρουσης (εμπόλεμες ζώνες εννοεί) είναι κάτι που προκαλεί φόβο στιγματισμού αντεκδίκησης. Αυτή η βία συχνά δεν τελειώνει με μια επίθεση στο γυναικείο σώμα: " Όταν με βίασαν, με σκότωσαν. Καταδικάζετε ανθρώπους για φόνο αλλά αυτό που έκαναν σε εμάς είναι χειρότερο, γιατί μας άφησαν ζωντανές, αλλά με την αίσθηση ότι δεν υπάρχουμε πια , είμαστε ήδη νεκρές μέσα μας, λένε οι ηρωίδες του βιβλίου. Πράξεις κτηνωδίας δεν σχετίζονται με το σεξ. Μάλλον αναδύεται η θεωρία επίδειξης δύναμης και εξουσίας. Οι βάρβαροι βιαστές του πολέμου είναι άντρες χωρίς τιμή , ηθική ή οποιοδήποτε είδος ανθρωπιάς. Για το θύμα, η εμπειρία αυτής της βίας σημαίνει περισσότερο κατεστραμμένη ζωή και ψυχή και στιγματισμό στην κοινωνία. "Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι λέγοντας την ιστορία μου αυτό θα με βοηθήσει;" Ρωτάει η Τούρκο, μια από τις πρώτες ηρωίδες του βιβλίου της Lamb. Αυτή και άλλες γυναίκες αφήνουν τη σφαίρα της σιωπής (η οποία δεν τους ανακουφίζει) και υψώνονται στις πιο δυναμικές αντιπαραθέσεις , μαρτυρώντας την έλλειψη δύναμης, το θυμό και το σχεδόν αδύνατο να φανταστείς τραύμα. Είναι μόνο μέσα από το κουράγιο τους που μπορούμε έστω ελάχιστα να κατανοήσουμε ότι οι εμπειρίες τους υφίστανται πέρα από οποιαδήποτε γνωστική κατηγορία. Μαρτυρούν τον αγώνα τους για δικαιοσύνη: μια δύσκολη, επίπονη, μακρόχρονη και δυστυχώς συχνά αποτυχημένη μάχη. Με τις ιστορίες τους αμφισβητούν έναν αριθμό ορισμών της ανθρωπότητας (ή μήπως εννοεί ανθρωπιάς;), μετατρέπουν τον πόνο σε δύναμη, είναι επιζώντες που, μαζί με την συγγραφέα, δίνουν ένα σήμα για δράση. Το βιβλίο "Τα σώματα μας, το πεδίο μάχης τους" είναι ένα, δύσκολο, τρομαχτικό και επίπονο ανάγνωσμα. Το γεγονός του πόσο πολύ υποφέρουν κατακλύζει τον αναγνώστη. Όπως και η παγκοσμιότητά του: συμβαίνει σε όλα τα (μήκη και) πλάτη του κόσμου στον 21ο αιώνα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η συγγραφέας παραθέτει γεγονότα και δηλώσεις των ηρωίδων με μεγάλο σεβασμό και ευαισθησία περιγράφοντας το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο των εγκλημάτων που περιγράφονται κάνοντας αυτή την σοκαριστική ιστορία μια αξιόλογη δουλειά. Ειδικά τώρα, που γινόμαστε μάρτυρες των εχθροπραξιών στην Ουκρανία , καθώς τα ΜΜΕ αναφέρουν ομαδικούς βιασμούς Ουκρανών γυναικών, στους οποίους υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες παιδιά, το βιβλίο της Lamb θα έπρεπε να συζητιέται και τα περιεχόμενά του δεν θα πρέπει να μείνουν χωρίς να τα προσέξουμε. "Με πολλούς τρόπους ήταν ένα ταξίδι μέσα στην χειρότερη κακία που μπορεί να προκληθεί από άνδρα σας ευχαριστώ που το αντέξατε μαζί μου, καθώς γνωρίζω πως δεν ήταν ένα εύκολο ανάγνωσμα. Ωστόσο, ελπίζω (...) ότι σαν έκανε να αντιληφθείτε ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα να γίνουν για να σταματήσει αυτός ο όλεθρος " (λέει η Lamb στους αναγνώστες της στο τέλος του βιβλίου). Ταυτόχρονα, μας προκαλεί να ψάξουμε απαντήσεις στις ερωτήσεις που αναδύονται στην έκδοση του Olff.

MY POEMS

Γυναίκα αν ήτανε

Αν ήτανε γυναίκα η Ελλάδα, με έναν μανδύα λευκό και ματωμένο, στις γειτονιές του κόσμου θα γυρνούσε.

Κι ένα κλαδί ελιάς στα δυο της χέρια πάντα θα κρατούσε.

Πονούσε και πονά, μα και στα μέλλοντα τα χρόνια της μέλλει να βασανιστεί. Αυτή είναι η μοίρα της.

Την κλέψαν, της σκοτώσαν τα παιδιά της μέσα στο κτήμα της.

Πέτρες ραγίζουν, χώματα ματώνουν, φωνές απόκοσμες ουρλιάζουν μέσα στις σπηλιές.

Βαδίζει η Ελλάδα μες στο χρόνο φορώντας αλυσίδες σφιχτά δεμένες και βαριές.

Ένα ταξίδια ατέλειωτο έχει ξεκινήσει με το καράβι του πεπρωμένου.

Στέκεται ανάμεσα σ'Ανατολή και Δύση, η Ελλάδα, χώρα λαού βασανισμένου. Φουρτούνες, καταιγίδες, συμφορές τριγύρω της, κι ολούθε απειλές.

Μα το καράβι της Ελλάδας όλα τα βάσανα του κόσμου έχει αντέξει. Κι άλλες καταστροφές αν έρθουν θα υπομείνει η Ελλάδα δίχως λέξη.

Στα δυο της χέρια κρατά λαό περήφανο, μα από την ιστορία αδικημένο. Λαό που πολεμά κι αντέχει, γεννώντας το δικό του πεπρωμένο.

Τα χέρια αυτά αγκαλιάζουν Έλληνες, φροντίζουν πρόσφυγες, κατατρεγμένους, γεννήματα δικά της μα κι αυτούς που οι άλλοι ονομάζουν

«ξένους».

Για όλους έχει αγάπη περισσή να δώσει και φροντίδα. Η χώρα αυτή η αγαπημένη, η δική μου η πατρίδα!!!!!

 Θέλανε να ξεχάσει τ'όνομά της

Το δίκιο μου το ζήτησα σε γη και ουρανό.

Μια αδικία κατάφορη έζησα, κι έφτασα να θρηνώ. Οι φίλοι με φωνάζανε Σμαρώ.

Μα οι εχθροί μαγάρισαν το όνομα, ως και την ύπαρξή μου. Βουνά ανέβηκα ψηλά.

Σε θάλασσες βαθιές κολύμπησα για να κρυφτώ, όμως μάταια.

Μία κραυγή κι ένα κυνηγητό μ'ακολουθούν σ'όλης της γης τα φτωχικά και τα παλάτια. Ξέχασα πια, ποια ήταν η αφορμή.

Μόνο θυμάμαι μια κατάρα που ξεστόμισα τυχαία.

Αυτή ήταν η στιγμή της ζήσης μου η πιο πικρή, αυτή έλαχε να γίνει η μέρα της ζωής μου η μοιραία.

«Μας πρόδωσες». Φωνάζαν χωριανοί.

«Μας πούλησες». Ορίονταν οι φίλοι.

Μα δεν γνωρίζω, τους απάντησα, αχ φίλοι μου καλοί, για ποια αμαρτία με εξόρισαν απ'της πόλης μου την πύλη.

Ως τότε η ζήση μου μόνο χαρές και γέλια είχε μέσα. Πόση αγάπη έκρυβαν μες στην καρδιά οι αγαπημένοι! Κι όμως!

Δεν υπολόγισαν ούτε φιλία ούτε μπέσα. Κατάντησα σαν ξωτικό να τριγυρνάω προδομένη.

Πολλές φορές προσπάθησα τον εαυτό μου να υπερασπίσω.

Μα όταν οι φονιάδες μου μ΄αναίδεια περισσή φωνάξανε «γύρισε πίσω»,

Τότε μια θύελλα μέσα στην καρδιά μου ξεκινά και καταστρέφει ότι ως τότε γνώριζα γι'αληθινά.

Φιλία, αγάπη, σχέσεις, οικογένεια, όλα γκρεμίστηκαν. Έμεινε μόνο μια ηχώ να απαντά όταν τραγουδούσα:

«Μην την κακίζετε. Αγάπησε πολύ. Ζωή απαρνήθηκε και λούσα»

«Μην πλησιάζετε, η καημένη είναι τρελή ».

Άκουγα τους ψιθύρους τους στους δρόμους σαν περνούσα.

ETERNAL FLAME

Τώρα που έγινα ένα  με τα σκοτάδια σου

και μ'αγκάλιασε το φώς σου

Έμαθα πόσο σ'αγαπώ.

Τώρα που ίσως να μη σε ξαναδώ 

κατάλαβα πόσο σε χρειάζομαι.

Τώρα που το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου κι οι πίκρες ξεχύλισαν και με πνίγουν

Τώρα κατάλαβα πόσο σ'αγαπώ.

Τώρα που το μίσος έσμιξε με την αγάπη και να τα ξεχωρίσω δεν μπορώ, έμαθα πως σε χάνω...

τότε που η ψυχή ήταν νέα κι έκανε όνειρα δεν ήξερα τον Γολγοθά που θα ανεβαίναμε..τώρα που λύγισα κι έσπασα σε χίλια κομμάτια δεν γνωρίζω πως προφέρεται η  λέξη αγάπη..χάθηκε κι αυτή...την έκρυψαν βαθιά στη γη μαζί με τις μνήμες μας..για να μην ξαναγεννηθούν καταραμένοι εραστές..για να λείψει αυτό το γένος ..των καταραμένων, των ελεύθερων, αυτών που έσπασαν τα όρια και δεν φοβήθηκαν τις τιμωρίες...

Have hope everyday

Each day is a gift given to us from God.Lets enjoy each moment of our life!!

Our life is a journey!!! Go ahead for new aventures!!!